Książka poświęcona mojemu życiu

Z zazdrością zawsze patrzyłem na ludzi którzy osiągnęli w życiu sukces, zawodowy, rodzinny, którym towarzyszy uczucie spełnienia. Kurcze, czy ja zawsze muszę mieć pod górkę? Te ciągłe wspinanie się pod górki sprawia we mnie zmęczenie do tego stopnia że pojawia się lęk przed kolejną decyzją w mym życiu. Może sam sobie jestem winien, bo przecież jest takie powiedzenie"jak sobie pościelisz tak będziesz spał ". Wspaniałe zmiany które były w mym życiu pozostały tylko wspomnieniami które z biegiem życia zanikają. Czy na tym polega życie? Ale dość, trzeba się wziąść do pracy i otworzyć następny rozdział żebym nie miał żalu do siebie, żebym nie pluł sobie w oczy że znów spieprzyłem następne kilka lat.Nie raz pytałem się Pana Boga, dla czego? Dla czego moje 50 lat było aż tak nie udane? Samoanaliza mego życia pokazuje mi moje błędy ale z drugiej strony łatwo jest wyciągać lekcje a ciężko jest wprowadzać zmiany w życiu. Mam dość, dość życiowego paraliżu. Te stanie w próżni powoduje we mnie uczucie depresji. Muszę się z tego wyrwać,spożyć jakiś eliksyr duchowy abym miał siły na nową drogę w mym życiu.

Dlaczego rozstanie z osobą bliską którą darzy się uczuciem, jest tak bolesne? Może spowodować ten stan nawet depresję, gdzie człowiek czuje się tak jakby był zawieszony w próżni. Nic go nie cieszy. Nawet najmniejsza czynność, mały wysiłek, jest dla niego niby górą nie do zdobycia. Takie sytuacje nie tylko smucą ale i dają lekcje, jeśli oczywiście zechcemy je przyjąć, na życie. Człowiek sobie zadaje pytanie, jak długo? Czy zawsze już będę sam? Czy ta powtórka z rozrywki będzie się pojawiać do końca istnienia? Piękna jest miłość ale i za razem okrutna. Istnieje oczywiście wiele postaci, w literaturze, jak Romeo i Julia, gdzie para kochanków z miłości do siebie postanawia odebrać sobie życie. Są to przykłady które się zdarzają kilka na 100 przypadków. Może jednak warto wierzyć w miłość. Wydostać się z tej próżni i zacząć żyć? Bo pragnienie miłości to jedyny cel, być może, naszego życia.